صلح در فقه و حقوق ایران نوعی عقد لازم است که در آن دو طرف، توافق بر امری می کنند که عنوان آن امر از عقود معروف از قبیل بیع، رهن، اجاره و امثالهم نباشد. صلح در لغت به معنای سازش، آشتی کردن، توافق کردن، پیمانی که بر حسب آن دعوایی را حل و فصل کردن و پیمان تسلیم است. عقد صلح در اصطلاح به معنای تراضی و تسالم بر امری است. صلح گاهی برای رفع اختلافات موجود و یا برای جلوگیری از تنازع احتمالی . برای مشاوره بیشتر می‌توانید با وکیل قرارداد در ارتباط باشید
مشاوره حقوقی رایگان با وکیل خوب دادگستری
صلح در فقه و حقوق ایران نوعی عقد لازم است که در آن دو طرف، توافق بر امری می کنند که عنوان آن امر از عقود معروف از قبیل بیع، رهن، اجاره و امثالهم نباشد. صلح در لغت به معنای سازش، آشتی کردن، توافق کردن، پیمانی که بر حسب آن دعوایی را حل و فصل کردن و پیمان تسلیم است. عقد صلح در اصطلاح به معنای تراضی و تسالم بر امری است. صلح گاهی برای رفع اختلافات موجود و یا برای جلوگیری از تنازع احتمالی آینده صورت می گیرد و یا به جای یکی از عقود معاملاتی به کار می رود.
صلح به دو قسم زیر تقسیم بندی می شود:
1-صلح بر دعوی: صلحی که در جهت رفع تنازع و یا جلوگیری از آن واقع شود.
2-صلح بدوی: معامله ای مبتنی بر تسالم و توافق است و در ردیف بیع، هبه و اجاره محسوب می شود.
صدای وکیل پاسخ دهنده به سوالات حقوقیه شما و ارائه دهنده مشاوره رایگان توسط وکیل دادگستری
فسخ قرارداد مشارکت در ساخت|دعوی ابطال|وکیل قرادادها|وکیل قرارداد|وکیل خوب|وکیل پایه یک دادگستری
نکات مهم تنظیم قراردادها|وکیل قرارداد|وکیل تنظیم قرارداد|وکیل خوب
معایب قراردادهای سنجشی|وکیل قرارداد|قراردادحقوقی|انواع قرارداد|وکیل خوب